Η Ψυχολογία του Αστικού Ποδηλάτη

Σχεδόν καθημερινά χρησιμοποιώ το ποδήλατο για τις μετακινήσεις μου, όχι μόνο σαν μέσο διασκέδασης και αναψυχής. Και χαίρομαι όταν βλέπω και άλλους που το προτιμούν. Υπάρχουν πολλά οφέλη που έρχονται από αυτό. Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με την ψυχολογία.

 

Μερικές φορές χρησιμοποιώ και εγώ βέβαια το αυτοκίνητο, περισσότερο λόγω καιρικών συνθηκών. Δυστυχώς ακόμα δεν είμαι άρτια εξοπλισμένος για να αντιμετωπίσω τα καιρικά φαινόμενα ποδηλατώντας!!

Έτσι νοιώθω!!

Έχοντας λοιπόν την ποδηλατική μεταφορά σαν κύριο μέσο, όποτε μπαίνω στο αμάξι μου νοιώθω ότι μπαίνω σε ένα κλουβί. Σα να με πλακώνει η οροφή. Εκεί ξεκινάνε και κάποια νεύρα, όλοι οι οδηγοί έχουμε. Φωνές, κακό, το χέρι στην κόρνα, (ΟΧΙ, δεν την πατάω, κρατιέμαι!! Αν και παραδέχομαι ότι πολλές φορές με... γαργαλάει!!), έργα στο οδόστρωμα, με έπιασε πάλι το φανάρι, θα βρω να παρκάρω;;;; ΑΑΑΑΑΑ!!!!!! Και αρκετά συχνά υπάρχει κάποιος ποδηλάτης που θα με προσπεράσει και θα χαμογελάσω σκεπτόμενος τις δικές μου προσπεράσεις!!

Από την άλλη μεριά, όταν είμαι με το ποδήλατο θα είμαι εντελώς ανάλαφρος και ευδιάθετος! Θα ακούω και θα προσέχω πράματα που οι οδηγοί (και εγώ όταν είμαι στο αμάξι μου) δεν προσέχουμε. Μπορεί να είναι πρωί, αλλά ενώ οι φάτσες γύρω μου θα είναι μουντές και κακόκεφες, αγουροξυπνημένες και ανέκφραστες, εγώ θα έχω κάποιον λόγο για να χαμογελάω! Παρέα με καλή μουσική και τον Μάξιμο, θα πηγαίνω μέσα από τον δικό μου κόσμο στη δουλειά μου, θα φτάνω σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (ένα εικοσάλεπτο μου είναι αρκετό) και θα είμαι γεμάτος ενέργεια για να αντιμετωπίσω τα πάντα με καθαρό μυαλό!

Τα πιο απλά πράγματα προσφέρουν τη μεγαλύτερη ικανοπίηση!

Με το ποδήλατο το οποιοδήποτε άγχος αποβάλλεται, όπως με εκείνα τα μηχανήματα που βάζεις μέσα τα πόδια σου και το νερό αλλάζει χρώμα! Φεύγει, εξαφανίζεται, εξατμίζεται, αποβάλλεται από τον οργανισμό σαν τον ιδρώτα εξ αιτίας της άσκησης! Χαίρομαι τις κατηφόρες, κάνω ορθοπεταλιά και κάνω τις μανούβρες μου για να φτάσω στον προορισμό μου! Στις ανηφόρες δεν κωλώνω, αλλά στο τέλος λέω "ΕΓΩ τα κατάφερα μόνος μου!!" Νοιώθω μια ικανοποίηση που δεν την προσφέρει το αυτοκίνητο!

Αρκετοί το σκέφτονατι, λίγοι το τομλούν!

Κάτι σημαντικό επίσης είναι ότι προσθέτω το λιθαράκι μου στην ομορφότερη εικόνα της πόλης μου, αυτήν που βλέπουν οι παππούδες και ο γιαγιάδες και αναπολούν. Που βλέπουν οι τουρίστες και φωτογραφίζουν. που βλέπουν οι οδηγοί και δραπετεύουν. Πώς μπορεί ένα τόσο παλιό μηχανηματάκι (μάθετε πόσο εδώ) να τα προσφέρει όλα αυτά;; Κι όμως, κάτι τόσο απλό, είναι τόσο όμορφο!! Και το τελευταίο που προσθέτει στην ψυχολογία: ΔΕΝ μολύνω το περιβάλλον, ΔΕΝ καίω τίποτε παραπάνω από το λίπος μου, ΔΕΝ συμβάλλω στο μποτιλιάρισμα και τα νεύρα των άλλων!

Σκεφτείτε πόσο όμορφα θα ήτανε αν -αν όχι όλοι-, οι περισσότεροι κινούμασταν με τα ίδια μας τα πόδια και δύο τροχούς! Αν η κόρνα δεν έκανε ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ!! αλλά ΚΛΙΝ-ΚΛΙΝΓΚ!

Γιατί να μην χαρούμε σαν παιδιά;; Το ποδήλατο μπορεί να το προσφέρει αυτό!

Αυτή είναι η ψυχολογία μου, αυτές οι σκέψεις μου, όποτε καβαλάω το ποδηλατάκι μου, όποτε γίνομαι ένα με τη φύση εκεί που όλα συγκλίνουν -και επιβάλλουν- το αντίθετο, όποτε δημιουργώ τον κόσμο μου για τη μετακίνηση μου!! Ας γίνουμε όλοι παιδιά και ας βοηθήσουμε να γεμίσει η πόλη ποδήλατα!! Το νοιώθετε και εσείς;;